Τετάρτη 30 Σεπτεμβρίου 2015

Οδηγίες για αρχάριους ακροατές και συλλέκτες βινυλίων


 Μπορείτε να βρείτε μια ανανεωμένη εκδοχή του άρθρου στη νέα μου ιστοσελίδα.

Σύνδεσμος.

Ως παθών και μαθών, σταχυολόγησα για τους φίλους του διαδικτύου, όλα τα απαραίτητα που πρέπει να γνωρίζει όποιος έρθει σε πρώτη επαφή με ένα πικάπ. Το να ενδιαφέρεται κάποιος για βινύλια, δεν προϋποθέτει ότι έχει απαραίτητα ειδικές γνώσεις και τεχνική εμπειρία. Εδώ θα βρείτε υπεραπλουστευμένα μερικά σημεία που πρέπει να έχει υπόψη του ο καθένας, προκειμένου να ξεκινήσει την επαφή του με τα βινύλια. Οι ακόλουθες οδηγίες - συμβουλές, δεν απευθύνονται σε σκληροπυρηνικούς audiophiles, αλλά σε απλούς οικιακούς χρήστες "on the budget".

 Θέματα:

1. Ο ενισχυτής
2. Τα είδη των κλασικών πικάπ
3. Τα καινούργια φθηνά πικάπ

4. Τι πικάπ να μην αγοράσω
5. Οι κεφαλές (υπό κατασκευή)
6. Η ρύθμιση και συντήρηση  του πικάπ (υπό κατασκευή)
7. Συμβουλές για αγορά μεταχειρισμένων δίσκων
8. Δισκοπωλεία
9. Καθαρισμός δίσκων στο σπίτι
10. Οργάνωση και αποθήκευση



1. Ο ενισχυτής

Με εξαίρεση κάποια πικάπ με ενσωματωμένα ηχεία, όλα τα υπόλοιπα χρειάζονται έναν ενισχυτή για να ακούσουμε τον ήχο σε ένα ζεύγος ηχείων. Τα σύγχρονα πικάπ με έξοδο line out (βλ. παρακάτω), μπορούν να συνδεθούν και σε απλά (ενεργά) ηχεία υπολογιστή. Πριν προμηθευτεί κάποιος ένα κλασικό πικάπ, πρέπει να ανατρέξει στον ενισχυτή του και να ελέγξει αν υπάρχει είσοδος phono. Αν υπάρχει τέτοια είσοδος, τότε μπορεί να συνδεθεί στον ενισχυτή ένα κλασικό πικάπ. Παράλληλα, η έξοδος της γείωσης του πικάπ, θα πρέπει να συνδεθεί στην υποδοχή γείωσης του ενισχυτή, αλλιώς ο ήχος θα έχει έναν ενοχλητικό βόμβο που θα καθιστά αδύνατη την αναπαραγωγή. Εναλλακτικά, εάν ο ενισχυτής δεν έχει είσοδο γείωσης, μπορεί να ξεβιδώσει ελαφρώς μια βίδα από το σασί του ενισχυτή και να συνδέσει το καλώδιο εκεί.

Στην φωτογραφία φαίνεται η είσοδος phono και δίπλα της η υποδοχή του καλωδίου γείωσης. Η προενίσχυση phono είναι ένα επιπλέον στάδιο ενίσχυσης της έντασης του ήχου που χρειάζεται το πικάπ και το οποίο ενσωματώνει ο ενισχυτής μόνο στη θέση εισόδου phono, δεδομένου ότι το ρεύμα που παράγει η κεφαλή είναι εξαιρετικά χαμηλό, πάρα πολύ χαμηλότερο από το ρεύμα που δίνει η έξοδος ενός cd player ή μιας οποιασδήποτε σύγχρονης συσκευής ήχου.

Κατά την προενίσχυση phono γίνεται και μια διόρθωση στον ήχο, γνωστή ως Riaa Equalization. Από την δεκαετία του 50, όταν τα πικάπ απέκτησαν υψηλή ποιότητα ήχου, ήταν προφανές ότι το μέσο δεν είχε καλές σχέσεις με το μπάσο. Τα υψηλά μπάσα έκαναν την βελόνα να πηδάει και χρειάζονταν τέτοιο βάθος και πλάτος στο αυλάκι του δίσκου, που είχε επιπτώσεις και στην ποιότητα του ήχου και στην διάρκεια του δίσκου. Αποφασίστηκε λοιπόν, πριν ο ήχος εγγραφεί στο δίσκο, να γίνεται μια μετατόπιση συχνοτήτων, αφαιρώντας εμμέσως τα μπάσα, και αυξάνοντας την αρμονική του ήχου προς τα πάνω. Κατά την αναπαραγωγή γίνεται η αντίστροφη διαδικασία, αυξάνονται τα μπάσα και χαμηλώνουν τα πρίμα. Πολλοί θεωρούν πως ο λεγόμενος ζεστός ήχος του βινυλίου, οφείλεται και σε αυτή τη διαδικασία.

Αν και υπάρχουν στην αγορά εξωτερικές συσκευές προενίσχυσης (σαν την κάτωθι) που μπορούν να συνδεθούν μεταξύ πικάπ και ενισχυτή, συνήθως κοστίζουν όσο ένα καινούργιο πικάπ, οπότε ο τύπος του ενισχυτή που ήδη έχετε ή θα αγοράσετε, θα καθορίσει και το αν θα μπορείτε εν τέλει να συνδέσετε επάνω του ένα παλιό πικάπ.

ΕικόναΑν δεν υπάρχει είσοδος phono στον ενισχυτή, τότε θα πρέπει ο χρήστης να σκεφτεί το ενδεχόμενο αγοράς νέου ενισχυτή ή εναλλακτικά να αγοράσει ένα πικάπ καινούργιου τύπου (τωρινό μοντέλο), που να ενσωματώνει την προενίσχυση phono και να βγάζει "έτοιμη" έξοδο line out, προκειμένου να συνδεθεί σε μια απλή είσοδο (aux/line in) του ενισχυτή. Αυτές οι συσκευές έχουν ενίοτε ενσωματωμένο διακόπτη, μέσω του οποίου επιλέγετε αν θα βγάζουν έξοδο line out ή phono και δεν χρειάζονται συνήθως γείωση, μιας και το πικάπ είναι εσωτερικά γειωμένο. Θα πρέπει να επισημανθεί ότι στα φθηνά πικάπ με δυνατότητα line out και ενσωματωμένη γείωση, η γείωση σπάνια εφαρμόζεται σωστά από τον κατασκευαστή, με αποτέλεσμα να υπάρχει κίνδυνος να παραμένει ένας μικρός βόμβος κατά την αναπαραγωγή.

Αν για κάποιο λόγο συνδέσετε ένα κλασικό πικάπ, σε ενισχυτή με είσοδο line in, ο ήχος θα είναι παραμορφωμένος και θα έχει τόσο χαμηλή ένταση που θα χρειαστεί να αυξήσετε την ένταση του ενισχυτή στο μέγιστο για να υπάρχει κάποια δυνατότητα στοιχειώδους ακρόασης. Μπορείτε να κάνετε κάτι τέτοιο, μόνο για να δοκιμάστε πρόχειρα ένα πικάπ εν απουσία κατάλληλου ενισχυτή. Προσοχή, μη ξεχάσετε να χαμηλώσετε την ένταση του ήχου, για να μη πάθουν ζημιά τα ηχεία όταν δοκιμάσετε να ακούσετε κάποια άλλη πηγή ήχου.

Η αγορά ενός νέου ενισχυτή είναι μια δύσκολη υπόθεση για έναν ακροατή βινυλίου. Τα περισσότερα καταστήματα κάνουν ένα διαχωρισμό των ενισχυτών σε «ολοκληρωμένους» και «ραδιοενισχυτές» (intergrated amplifier vs av receiver). Στην πράξη και οι δύο κατηγορίες για έναν ακροατή βινυλίων είναι συχνά ελλειμματικές.
ΕικόναΟι ολοκληρωμένοι ενισχυτές, ένας εκ των οποίων φαίνεται στην πλαϊνή φωτογραφία, αποτελούν συνήθως μια αναπαραγωγή του κλασικού δικάναλου ενισχυτή παλαιών δεκαετιών, με είσοδο phono και με την προσθήκη σύγχρονου τηλεχειριστηρίου για τον ήχο και την επιλογή εισόδων, και μόνη παρέμβαση στον ήχο τις ρυθμίσεις bass, treble, loudness. Σε αυτή την κατηγορία ενισχυτών, ακολουθείται η τάση της μη επέμβασης στον ήχο, προκειμένου να αποφεύγονται τυχόν παραμορφώσεις του. Συνήθως υπάρχουν πολλές οπίσθιες είσοδοι, για να συνδεθούν cd player, ραδιόφωνο, tape deck, minidisc, εξωτερικά equalizer στο tapeloop/monitor, hifi VHS και γενικά όποια συσκευή αρνούμαστε πεισματικά να παροπλίσουμε. Λειτουργίες όπως equalization, sound presets, usb in, mp3 playback κτλ είναι πλήρως απούσες.



ΕικόναΟι ραδιοενισχυτές, ένας εκ των οποίων φαίνεται στην πλαϊνή φωτογραφία, αν και παίρνουν την ονομασία τους από το ενσωματωμένο ραδιόφωνο, σχεδόν πάντα αποτελούν ένα εντελώς διαφορετικό προϊόν. Πέραν της συνύπαρξης ραδιοφώνου, συνήθως έχουν μεγάλη οθόνη lcd, ενσωματώνουν σύγχρονες λειτουργιες μέσω μενού χειρισμού, decoders, equalizer, sound presets, δυνατότητα αναπαραγωγής mp3 από είσοδο usb ή κάρτα μνήμης, δυνατότητα αναπαραγωγής streaming media, είναι πολυκάναλοι και πλήρως παραμετροποιήσιμοι μέσω τηλεχειριστηρίου κτλ. Δυστυχώς κατά κανόνα είναι φειδωλοί στις εισόδους περιφερειακών πηγών ήχου και σχεδόν πάντα ΔΕΝ έχουν είσοδο phono στα προσιτά και μεσαία μοντέλα.

Αν επομένως θέλουμε μια σύγχρονη συσκευή, με πολυκάναλο ήχο για αναπαραγωγή ταινιών και δυνατότητα προσαρμογής του ήχου στην ακουστική του χώρου μας μέσω ενός στοιχειώδους equalizer, κάποιες σύγχρονες δυνατότητες και είσοδο phono για πικάπ, τότε αφενός οι ολοκληρωμένοι ενισχυτές δεν μας παρέχουν καμία επιπλέον δυνατότητα πέραν ενός απλού στερεοφωνικού ήχου, αφετέρου οι ραδιοενισχυτές που έχουν όλες τις επιπλέον δυνατότητες, δεν έχουν συνήθως είσοδο phono. Αν λοιπόν δεν είναι εφικτή μια μεγάλη δαπάνη, θα πρέπει να γίνει κάποιος συμβιβασμός.


2. Τα είδη των κλασικών πικάπ


Με ιμάντα, direct drive, αυτόματα, linear.... μπερδευτήκατε;
Τα πικάπ, αναφορικά με τον τρόπο μετάδοσης της κίνησης στο πλατό, μπορεί να είναι direct drive ή με ιμάντα.
Στα direct drive το πλατό περιστρέφεται απευθείας από το μοτέρ. Ο άξονας του μοτέρ, είναι ο ίδιος άξονας που τοποθετούμε το δίσκο. Το συγκεκριμένο μοτέρ είναι ειδικής τεχνολογίας για να μη μεταφέρει κραδασμούς, και λειτουργεί με ελάχιστες τριβές. Συνήθως είναι πολύ αξιόπιστη η κατασκευή τους, αλλά αν αγοράσουμε μεταχειρισμένο πικάπ, θα πρέπει να επιβεβαιώσουμε ότι λειτουργεί, ειδάλλως το κόστος επισκευής θα είναι υψηλό. Στα πλεονεκτήματα αυτών των πικάπ, συμπεριλαμβάνεται η γρήγορη εκκίνηση του πλατό, η δυνατότητα επέμβασης στην ταχύτητα με τα χέρια (από τον dj) και η γενικότερη αξιοπιστία καθώς δεν υπάρχουν υλικά που ενδέχεται να χρειαστούν αλλαγή. Κατά κοινή ομολογία, βασιλιάς των παραπάνω πικάπ είναι το technics SL1200 mk2, με αξιοσημείωτη στιβαρότητα και διαθεσιμότητα ανταλλακτικών.

Τα πικάπ με ιμάντα, τα οποία προτιμούν για την απλότητά τους οι audiophiles (απαιτητικοί χρήστες), έχουν ένα συμβατικό μοτέρ. Ένας ιμάντας μεταφέρει την κίνηση από το μοτέρ στον άξονα του πλατό. Με την πάροδο του χρόνου, ο ελαστικός ιμάντας ξεχειλώνει και φεύγει από τη θέση του. Επίσης αν το πικάπ μείνει σε αχρηστία, ενδέχεται ο ιμάντας να χάσει την ελαστικότητά του σε μια μόνο πλευρά, γεγονός που οδηγεί σε ασταθή ταχύτητα αναπαραγωγής. Θα πρέπει να θεωρείτε εξαιρετικά πιθανό όταν παραλαμβάνετε ένα μεταχειρισμένο πικάπ κλασικού τύπου, ότι ο ιμάντας έχει φύγει από τη θέση του κατά τη μεταφορά. Ένδειξη του ότι ισχύει κάτι τέτοιο είναι ότι, ενώ ακούγεται ένας θόρυβος μοτέρ μέσα από το πικάπ, το πλατό δεν περιστρέφεται.

Στα πλεονεκτήματα των πικάπ με ιμάντα, συγκαταλέγεται η απομόνωση του πικάπ από τυχόν κραδασμούς του μοτέρ και το χαμηλότερο κόστος κατασκευής καθώς μπορεί να χρησιμοποιηθεί ένα πιο συμβατικό μοτέρ. Δυστυχώς ο ιμάντας πρέπει να αντικαθίσταται όταν υπάρχει πρόβλημα στην ταχύτητα αναπαραγωγής ή όταν πέφτει από μόνος του.

Η τοποθέτηση του ιμάντα γίνεται με την ακόλουθη διαδικασία:


Στα συνηθισμένα πικάπ, χρειάζεται να αφαιρέσουμε και να γυρίσουμε ανάποδα το πλατό και να βάλουμε τον ιμάντα περιμετρικά ενός δακτυλίου που έχουν από κάτω τους. Στη συνέχεια τοποθετούμε το πλατό πίσω στην βάση του.  Ο κατασκευαστής έχει προνοήσει να βάλει μεγάλες οπές στο πλατό, ώστε να είναι δυνατό, αφού το επαναφέρουμε επάνω στο πικάπ, να βάλουμε το δάχτυλό μας, να τεντώσουμε τον ιμάντα και να τον περάσουμε - χωρίς μεγάλη πίεση - γύρω από τον άξονα του μοτέρ.













Κάποια πλατό, πχ της Thorens, αφαιρούνται και αποκαλύπτουν ένα υποπλατό, γύρω από το οποίο δένει ο ιμάντας. Το κανονικό πλατό απλά εδράζει επάνω.

Εικόνα


Τα πικάπ επίσης χαρακτηρίζονται ως αυτόματα, ημιαυτόματα και χειροκίνητα. Ένα μέσο πικάπ καλής ποιότητας, θα είναι πιθανότερα ημιαυτόματο. Ένα πολύ ακριβό πικάπ, πιθανότερο να είναι manual (πλήρως χειροκίνητο) ώστε να μη επηρεάζεται από κανέναν μηχανισμό η ποιότητα της κίνησης του βραχίονα.

Tα πλήρως αυτόματα πικάπ περιλαμβάνουν πλήκτρο εκκίνησης προκειμένου η βελόνα να τοποθετηθεί αυτόματα στην αρχή του δίσκου. Στο τέλος της αναπαραγωγής, η κεφαλή επιστρέφει αυτόματα στη βάση της. Σε περίπτωση βλάβης, η επισκευή είναι δύσκολη. Σαφέστατα και είναι τα βολικότερα στη χρήση, αλλά πολλοί μουσικόφιλοι παρατηρούν ότι ο μηχανισμός που χειρίζεται τον βραχίονα ενδέχεται να δυσχεραίνει την κίνησή του, με επιπτώσεις στον ήχο. Υπάρχει βέβαια και η άποψή ότι με μια σωστή κατασκευή, είναι τεχνικά εφικτό να κυλά ο βραχίονας μηχανικά αλλά και παράλληλα ελεύθερα εκεί που πρέπει. Για παράδειγμα, κάποια ακριβά αυτόματα πικάπ, ανιχνεύουν το μέγεθος του δίσκου αυτόματα, και ελέγχουν το σημείο στο οποίο βρίσκεται ο βραχίονας με οπτικό τρόπο (laser και φωτοκύτταρα).

Στα ημιαυτόματα - που αποτελούν την συντριπτική πλειοψηφία των συσκευών - η έναρξη γίνεται τοποθετώντας τη βελόνα με το χέρι, ενώ στο τέλος του δίσκου ο βραχίονας επιστρέφει αυτόματα στην βάση του. Σε αυτή την περίπτωση ο εσωτερικός μηχανισμός επεμβαίνει μόνο στο τέλος, όταν η βελόνα έχει φύγει από το τμήμα του δίσκου που έχει μουσική, και μειώνεται παράλληλα ο κίνδυνος που έχουν τα αυτόματα πικάπ, να ξεκινήσει το πικάπ χωρίς δίσκο ή με λάθος μέγεθος δίσκου και να φθαρεί η βελόνα από την πτώση στο πλατό. Αυτή η κατηγορία είναι ιδιαίτερα βολική για όσους συνηθίζουν να αποκοιμίζονται ακούγοντας μουσική, και όσους γενικά δεν αρέσκονται στο να πρέπει να σηκωθούν για να απενεργοποιήσουν το πικάπ.

Τα πλήρως χειροκίνητα πικάπ δεν έχουν κανένα αυτοματισμό. Είτε πρόκειται για φθηνές συσκευές που λόγω οικονομίας δεν έχουν δυνατότητες αυτοματισμών, είτε για πανάκριβα πικάπ από ειδικά υλικά, όπου από πρόθεση του κατασκευαστή αποφεύγεται η οποιαδήποτε επέμβαση στην ελευθερία κινήσεων του βραχίονα.



Για να καταλάβει κανείς γιατί υπάρχει αυτή η απέχθεια των audiophiles προς κάθε μηχανισμό αυτοματισμού, παραθέτονται οι πλαϊνές φωτογραφίες από ένα αρκετά καλό πικάπ technics sl23, όπου φαίνεται το πως ο βραχίονας κινεί έναν μηχανισμό κάτω από το πλατό. Συγκρίνοντας τα δύο βέλη (με τον βραχίονα στην αρχή και στο τέλος του δίσκου), βλέπετε το πως μια απόληξη ενός μηχανισμού που συνδέεται κάτω από τον βραχίονα και εσωτερικά του πικάπ, θα ενεργοποιήσει στο τέλος το γρανάζι του μηχανισμού που επιστρέφει τον βραχίονα (πλησιάζοντας προς το γρανάζι και ακουμπώντας την μεταλλική προεξοχή). Είναι προφανές λοιπόν, ότι ο βραχίονας δεν είναι εντελώς ελεύθερος αλλά ακουμπά το μεταλλικό σασί, με αποτέλεσμα να απορροφά δονήσεις. Ένα πιο τελειοποιημένο πικάπ, θα μπορούσε να αντικαθιστά τον μηχανισμό αυτό με έναν οπτικό αισθητήρα, που δεν ακουμπά τον βραχίονα. Τέτοιες συσκευές όμως σπανίζουν.

 
Πάντως, παρά την έλλειψη αδυναμίας επιστροφής του βραχίονα, κάποιες χειροκίνητες συσκευές ενδέχεται να έχουν λειτουργία auto-stop, δηλαδή (τουλάχιστον) το πλατό να σταματά την περιστροφή όταν ο βραχίονας φθάσει στο τέρμα, για να μη φθαρεί η βελόνα από άσκοπες περιστροφές στο τελευταίο αυλάκι του δίσκου. Κάποια άλλες συσκευές περιλαμβάνουν τη λειτουργία autostop και arm lift, δηλαδή σταματούν το πλατό και σηκώνουν την βελόνα, χωρίς να μετακινούν τον βραχίονα.

Πέρα από τα κλασικά πικάπ με γωνιακό βραχίονα, υπάρχουν και τα πικάπ με οριζόντιο βραχίονα Linear Tracking. Αυτές οι συσκευές αναπαράγουν τον δίσκο με τον τρόπο που κόπηκε η αυθεντική μήτρα, κρατώντας την βελόνα πάντα κάθετη σε σχέση με την ακτίνα του δίσκου. Η βάση του βραχίονα σύρεται με αργή ταχύτητα κατά μήκος του πίσω μέρους του πικάπ και στο τέλος της αναπαραγωγής επιστρέφει πάλι στην αρχή.  Έτσι αντιμετωπίζεται κυρίως το πρόβλημα των παραμορφώσεων στο τελευταίο τραγούδι της εκάστοτε πλευράς του δίσκου (βλ παρακάτω ρύθμιση κεφαλής), εκεί δηλαδή που συνήθως ένας απλός σταθερός βραχίονας θα διάβαζε τον δίσκο υπό μεγαλύτερη γωνία. Οι περισσότερες συσκευές αυτού του είδους είναι αυτόματες και υψηλής τεχνολογίας. Ο χρήστης δεν αγγίζει τον βραχίονα αλλά τον οδηγεί με ειδικά πλήκτρα. Οι πιο εξελιγμένες μπορούν να βρουν αυτόματα τα tracks μέσω ακτίνας λέιζερ και να λειτουργήσουν όπως ένα cd player. Μειονέκτημά τους είναι η μη εναλλασσόμενη κεφαλή και φυσικά η μεγάλη πιθανότητα βλάβης. Ο χρήστης δεν μπορεί να τα επιδιορθώσει εύκολα, λόγω έλλειψης τεχνογνωσίας σε τέτοιες συσκευές. 





Και που να βρω ένα παλιό πικάπ;  

Προφανώς μια καλή λύση είναι να ρωτήσουμε συγγενείς και φίλους, αν έχουν κάποιο πικάπ ξεχασμένο σε κάποιο πατάρι. Σαν δεύτερη λύση, υπάρχουν σελίδες όπως το www.xariseto.gr, όπου μπορεί κανείς να ζητήσει ένα πικάπ, πληρώνοντας μόνο το κόστος μεταφοράς (4-5 ευρώ).
Τρίτη λύση, το γνωστό σε όλους μας ebay, όπου οι αγορές είναι σχετικά ασφαλείς και θα βρούμε κλασικές συσκευές σε χαμηλές τιμές αλλά θα μας προβληματίσει το κόστος αποστολής αν πρόκειται για αγορά από το εξωτερικό. Οι αγγελίες των εφημερίδων αποτελούν την επόμενη διέξοδο, με πολύ καλές μεν τιμές άλλα με το πρόβλημα ότι αγοράζουμε χωρίς αξιολόγηση του πωλητή. Τελευταία  λύση η αγορά από κατάστημα που εμπορεύεται μεταχειρισμένα hifi, με αυξημένες μεν τιμές, αλλά μια εγγύηση ότι η συσκευή θα λειτουργεί.
Σε κάθε περίπτωση αποφεύγουμε την αγορά από παλαιοπωλεία (πχ στο Μοναστηράκι) που πωλούν την - συχνά ηλιοκαμένη - συσκευή "ως έχει", χωρίς εγγύηση λειτουργίας. Επίσης δεν αγοράζουμε ποτέ συσκευή χωρίς καπάκι, καθώς όταν θα διαπιστώσουμε τις επιπτώσεις της σκόνης στη συσκευή και τους δίσκους, τότε θα συνειδητοποιήσουμε ότι το κόστος αγοράς του καπακιού- λόγω όγκου - συνήθως είναι ισοδύναμο με την αγορά νέας συσκευής.  Είναι μια καλή ιδέα να αποφύγουμε την αγορά αυτόματης συσκευής ή οποιασδήποτε "εξωτικής συσκευής" με ειδικούς μηχανισμούς (πχ φόρτωση δίσκου οριζοντίως σαν cd και έλεγχος tracks με λέιζερ) που μπορεί να πάθει ανεπανόρθωτη βλάβη μετά από μερικές ώρες -εντυπωσιακής - λειτουργίας.

Αν μας γίνει αποστολή, ζητούμε να αφαιρεθεί η βελόνα, να ασφαλιστεί ο βραχίονας ώστε να μην κινείται, να αφαιρεθεί το βάρος του βραχίονα και του antiskating (βλ. παρακάτω), να αφαιρεθεί το πλατό (και ο ιμάντας) και να συσκευαστεί ξεχωριστά (ώστε να μην φύγει από τη θέση του και γδάρει ή καταστρέψει την συσκευή και το καπάκι της κατά τη μεταφορά).

Και τώρα που έφθασε, θα παίζει; 

Από ένα μεταχειρισμένο πικάπ 30ετίας, και ειδικά από μια συσκευή που σας ταχυδρομήθηκε, να θεωρείτε ως δεδομένα τα ακόλουθα:
  •  Αν το πικάπ δεν αποσυναρμολογήθηκε πριν μεταφερθεί (αν πχ σας το έφεραν χέρι με χέρι), αυτό δεν σημαίνει οτι δεν επηρεάστηκε από την μετακίνηση. Σίγουρα θα χρειαστεί κάποιες ρυθμίσεις.
  • Ο ιμάντας πιθανώς θα έχει φύγει από τη θέση του. Χρειάζεται δοκιμαστική επανατοποθέτηση. Ενδεχομένως μετά την πρώτη λειτουργία να ξαναφύγει από τη θέση του, γεγονός που υποδηλώνει οτι χρειάζεται αλλαγή. Φθηνά πικάπ πλαστικού τύπου, έχουν τον ιμάντα υπερβολικά τεντωμένο ώστε να μη φεύγει κατά τη μεταφορά. Αν κάτω από το πλατό δεν βρείτε ιμάντα αλλά κάτι που μοιάζει με μαύρη οδοντόκρεμα, τώρα ξέρετε τι παθαίνει το κακό πλαστικό μετά από μερικές δεκαετίες.
  • Αρχικά θα χρειαστεί να ρυθμίσετε και την ταχύτητα, αν η συσκευή έχει το σχετικό κουμπί (ποτενσιόμετρο).
  • Η ταχύτητα ενδεχομένως να αυξομειώνεται μόνη της. Αυτό διορθώνεται αρχικά με αλλαγή του ιμάντα (αγορά από κατάστημα ή ebay).
  • Η ταχύτητα ενδεχομένως να παραμείνει ασταθής παρά την αλλαγή του ιμάντα. Χρειάζεται άνοιγμα της συσκευής και ψεκασμός σε όλα τα ποτενσιόμετρα με σπρέι καθαρισμού επαφών (contact cleaner).
  • Θεωρείστε δεδομένο ότι η βελόνα δεν έχει αλλαχτεί ποτέ από τον προηγούμενο ιδιοκτήτη. Θα χρειαστεί αλλαγή ή έστω έναν καθαρισμό (βλ. παρακάτω).
  • Θα χρειαστεί ρύθμιση του βάρους βραχίονα και ενδεχομένως και της θέσης της κεφαλής (βλ. παρακάτω).
  • Θα χρειαστεί ρύθμιση του μηχανισμού antiskating. Προσοχή σε υλοποιήσεις που έχουν εκκρεμές βαρίδι (βλ. παρακάτω). 
  • Αν το πικάπ έχει αυτόματη επιστροφή βραχίονα, ίσως αυτή να μη λειτουργεί αρχικά, ή να ενεργοποιείται πολύ νωρίς. Ενδεχομένως να έχει αποσυντονιστεί  ο μηχανισμός που ελέγχει το πότε θα σηκωθεί και θα επανέλθει στη βάση του ο βραχίονας. Συνήθως υπάρχει μια σχετική οπή, δίπλα στο πλατό ή και κάτω από το πλατό, μέσα από την οποία είναι προσβάσιμη μια βίδα. Περιστρέφοντας τη βίδα δεξιόστροφα η αριστερόστροφα, μπορείτε να ορίσετε σε ποιο σημείο του δίσκου να γίνεται το σήκωμα και η επαναφορά του βραχίονα. Θα χρειαστεί να κάνετε αρκετές δοκιμές.
  • Ενδεχομένως ο βραχίονας να πέφτει απότομα στην συσκευή, γεγονός που υποδηλώνει ότι έχει πάθει κάποια μηχανική βλάβη (αν είναι μηχανικού τύπου) ή χρειάζεται να ξαναγεμίσουμε το δοχείο υδραυλικής πίεσης (αν είναι υδραυλικού τύπου), με ειδικό σιλικονούχο λάδι.


3. Τα καινούργια φθηνά πικάπ

Τα καινούργια πικάπ που πωλούνται στα καταστήματα, είτε είναι μοντέλα ανάλογα των κλασικών συσκευών αλλά σε νέα έκδοση, είτε είναι συσκευές χαμηλού κόστους που δεν περιλαμβάνουν τις απαραίτητες ρυθμίσεις και είναι φτιαγμένα από πλαστικό.

Τα προϊόντα της δεύτερης κατηγορίας πρέπει να τα αποφεύγουμε χωρίς δεύτερη σκέψη, χωρίς να επηρεαζόμαστε από την ελκυστική μερικές φορές εμφάνισή τους. Τα περισσότερα τέτοια μοντέλα, είναι συσκευές της κατηγορίας τιμής των 50 με 120 ευρώ, και έχουν συχνά ενσωματωμένο κύκλωμα ψηφιοποίησης του ήχου σε μορφή mp3 σε αφαιρούμενο usb stick. Χρησιμοποίησα ένα από τα πιο ακριβά τέτοια μοντέλα για να διαπιστώσω ότι η κωδικοποίηση γινόταν στα 128kps, αλλά το αποτέλεσμα ήταν απαράδεκτο, σχεδόν σαν mp3 64kps. O δε κωδικοποιητής, δεν μπορούσε να διαχειριστεί τον θόρυβο και τα κλικ του βινυλίου. Αυτές οι συσκευές βγάζουν συνήθως έξοδο ήχου line out, που σημαίνει ότι συνδέονται σε οποιοδήποτε ενισχυτή, χωρίς να χρειάζεται είσοδος phono.

Στα προβλήματα που έχουν αυτά τα πικάπ, θα πρέπει να συμπεριληφθεί η συχνά κακή υλοποίηση της γείωσης και η αδυναμία ρύθμισης του βάρους της κεφαλής (χρήσιμη δυνατότητα για την ακρόαση προβληματικών δίσκων) και ενδεχομένως η κακή υλοποίηση η και έλλειψη της δυνατότητας ανύψωσης και αργής επανατοποθέτησης του βραχίονα. Το ουσιώδες πρόβλημα όμως είναι η ύπαρξη πιεζοηλεκτρικής (κεραμικής) κεφαλής. Επειδή το τμήμα της προενίσχυσης γίνεται εντός του πικάπ, οι περισσότεροι κατασκευαστές, επιλέγοντας την φθηνή λύση, ανέσυραν από το τεχνολογικό χρονοντούλαπο τις πιεζοηλεκτρικές κεφαλές, σαν αυτή της παρακάτω φωτογραφίας, οι οποίες χρησιμοποιούνταν την δεκαετία του 60 σε φθηνά πικάπ που είχαν ενσωματωμένα ηχεία με δικό τους εσωτερικό ενισχυτή.

Εικόνα
Αυτές οι φθηνές κεφαλές (σε αντίθεση με τις κλασικές κεφαλές κινούμενου μαγνήτη που βρίσκουμε στο 99% των «κανονικών» πικάπ) παίζουν ακουμπώντας τον δίσκο με τουλάχιστον τρεις φορές μεγαλύτερη πίεση από ότι μια κλασική κεφαλή, με αποτέλεσμα να τον φθείρουν. Ο κατασκευαστής συνήθως δεν δίνει καμία δυνατότητα ρύθμισης της πίεσης της βελόνας, ενώ αν την δίνει, η αρίθμηση στο βάρος του βραχίονα είναι παραπλανητική. Αν αναγράφει πχ «2» δεν εννοεί δυο γραμμάρια, αλλά πίεση επιπέδου 2 (που μπορεί να είναι πχ 7 γραμμάρια). Η δική μου εμπειρία από μια τέτοια κεφαλή είναι ότι ο ήχος ακούγεται ξερός, τα μπάσα ακούγονται άδεια και οι ψηλές νότες παραμορφώνονται. Ειδικά τα «σίγμα» (δηλαδή ο ήχος σσσσς στον στίχο ενός τραγουδιού) έχουν την τάση να ακούγονται αλλοιωμένα. Τέτοιου είδους κεφαλές δεν μπορούν να αντικατασταθούν εκ των υστέρων με κάποια καλύτερη, καθώς βγάζουν εκ κατασκευής υψηλότερη τάση ρεύματος με αποτέλεσμα ο εσωτερικός προενισχυτής του πικάπ να είναι ρυθμισμένος ώστε να μπορεί να λειτουργήσει μόνο με την υψηλότερη τάση της πιεζοηλεκτρικής κεφαλής.

Για να  μην αδικήσουμε όμως πλήρως τις φθηνές υλοποιήσεις, θα πρέπει να επισημανθεί ότι ένα φθηνό πλαστικό πικάπ, που τουλάχιστον έχει μαγνητική κεφαλή, μπορεί να αποτελέσει μια καλή αρχή για ακρόαση βινυλίων. Όταν και αν τα βινύλια της συλλογής σας ξεπεράσουν τα 50-60, τότε μπορείτε να σκεφτείτε την αντικατάσταση με μια καλύτερη συσκευή.


4. Τι πικάπ να μην αγοράσω.

Πολλοί φίλοι με ρωτούν αν ένα πικάπ που βρήκαν στο διαδίκτυο είναι καλό, και μου παραθέτουν πλαστικές συσκευές με κεραμική κεφαλή. Το ίδιο λάθος έκανα και εγώ, όταν σαν αρχάριος δεν είχα κανένα να με συμβουλέψει. Μια απλή συμβουλή για όσους αγοράζουν πικάπ με χαμηλό προϋπολογισμό είναι ότι αν σε μια καινούργια συσκευή δεν κάνει καμία αναφορά στην κεφαλή της, τότε συμβαίνει κάτι ύποπτο. Επίσης αν μια συσκευή έχει μόνο έξοδο line out είναι πιθανότερα κεραμικής κεφαλής, ενώ αν έχει διακόπτη επιλογής phono/line out, τότε μάλλον έχει μαγνητική κεφαλή.
Το τι πικάπ θα έπρεπε να αγοράσετε είναι πολύ δύσκολο ερώτημα για να απαντηθεί. Μια σίγουρη λύση από πλευράς αξιοπιστίας και ανταλλακτικών είναι ένα μεταχειρισμένο  Technics SL1200, ελαφρά χρησιμοποιημένο σε σπίτι (και όχι σε επαγγελματικές συνθήκες). Μια τέτοια επιλογή θα αφαιρέσει από το πορτοφόλι σας τουλάχιστον 300 ευρώ. Η Audio Technica κατασκευάζει έναν κλώνο του παραπάνω πικάπ που μπορείτε να βρείτε καινούργιο στα καταστήματα, επίσης στα 300 ευρώ και με καλές κριτικές.
Αρχικά όμως θα πρότεινα να περιοριστείτε στο τι υπάρχει ήδη διαθέσιμο για να σας χαριστεί. Σίγουρα κάποιος φίλος μπορεί να σας χαρίσει ένα πικάπ το οποίο είναι ανενεργό. Δοκιμάστε να το ζητήσετε μέσω facebook ή μέσω του www.xariseto.gr

Εναλλακτικά και προς διευκόλυνση σας ακολουθούν μερικά χαρακτηριστικά παραδείγματα του τι να μην αγοράσετε.  

Μοντέλο ημιαυτόματο με φαινομενικά όλες τις απαραίτητες ρυθμίσεις αλλά ένα βασικό μειονέκτημα. Είναι όλο από πλαστικό, το πλατό ενδέχεται να είναι στραβό (μιλάω εκ πείρας) και η γείωση αφήνει ένα βουητό. Η ταχύτητα είναι  ασταθής, η βελόνα απορροφά δονήσεις και η κωδικοποίηση mp3 απογοητευτική. Κεραμική κεφαλή. Ψευδορύθμιση βάρους κεφαλής. Η κεφαλή δεν αλλάζει... Με απογοήτευσε.


Όμορφο, με κεραμική - δυστυχώς - κεφαλή. Μου άλλαξαν δύο συσκευές από την αντιπροσωπεία Και οι δύο ήταν ελαττωματικές ως προς το μοτέρ. Εκεί που δούλευε σωστά, ξαφνικά έκανε τις γυναίκες να ακούγονται σαν άνδρες.

Καμία δυνατότητα ρύθμισης. Ενσωματωμένα ηχεία. Κεραμική κεφαλή. Ήχος απαράδεκτος. Παιχνίδι.





Δεν πρόκειται για πικάπ. Ο βραχίονας είναι πλαστικός. Δεν έχει καμία ρύθμιση, ούτε λαβή να σηκώνεται ο βραχίονας. Επικίνδυνο παιχνίδι, καταστρέφει βινύλια.
Linear tracking.Υπέροχο αλλά θα λειτουργεί; Εάν δεν λειτουργεί τι το κάνουμε και ποιος το επισκευάζει; Μήπως έχει ειδικά βύσματα τύπου B&O; Η κεφαλή δεν αλλάζει... Πολύ όμορφο αλλά μια ακριβή και ριψοκίνδυνη αγορά.




Επιστροφή στο μέλλον... Φορτώνει τους δίσκους οριζόντια. Linear Τracking. Το απέκτησα. Δούλεψε υπέροχα για μια μέρα, μέχρι που διαλύθηκε ένα γρανάζι. Στενοχωρήθηκα..
Η ευχάριστη έκπληξη - εξαίρεση. Χωρίς καμία ρύθμιση, με σήκωμα βραχίονα, αλλά με μαγνητική κεφαλή και επιλογή line out ή phono out. Ένα κλασικό παράδειγμα του ότι μια πλαστική συσκευή παιχνίδι, μπορεί να αποτελέσει μια φθηνή λύση για κάποιον που έχει λίγους δίσκους (πχ 50) εφόσον είναι εξοπλισμένη με "αληθινή" μαγνητική κεφαλή.







5. Οι κεφαλές (υπό κατασκευή).




6.  Η ρύθμιση και συντήρηση του πικάπ.

Ρύθμιση της ταχύτητας.

Πέρα από την αρχική επιλογή μεταξύ 33 και 45 στροφών, είναι σημαντικό το πικάπ να διατηρεί πραγματικά την σωστή ταχύτητα. Τα περισσότερα μοντέλα έχουν ένα ποτενσιόμετρο (στρογγυλό η οριζόντιο κουμπί) μέσω του οποίου μπορεί να ρυθμίσει εμπειρικά ο χρήστης την ταχύτητα. Τα φθηνά πλαστικά πικάπ, ενδέχεται να έχουν δυο τρύπες κάτω από τη βάση τους, που δέχονται κατσαβίδι προκειμένου να ρυθμίσει ο χρήστης δυο εσωτερικές βίδες (ποτενσιόμετρα).

Παράλληλα υπάρχουν και τα στροβοσκόπια, που αποτελούν μια πιο αξιόπιστη μέθοδο ρύθμισης. Το στροβοσκόπιο, είναι ένας απλός λαμπτήρας που ανάβει όταν κινείται το πλατό. Ο λαμπτήρας αυτός φαίνεται να ανάβει σταθερά, αλλά όπως όλες οι λάμπες πυρακτώσεως, στην πραγματικότητα πάλλεται με ρυθμό 50 η 60 φορές το δευτερόλεπτο, με βάση τα Hertz του ηλεκτρικού ρεύματος που μας παρέχει η ΔΕΗ. Στην περίμετρο του πλατό υπάρχουν μια σειρά από παύλες ή τελείες σε δύο οι τρεις σειρές. Η μια σειρά αφορά τις 33 στροφές και η άλλη τις 45 στροφές. Όταν το πικάπ φθάσει τη σωστή ταχύτητα, τότε οι εκάστοτε τελείες ή παύλες, μοιάζουν στατικές, ενώ αν υπάρχει σχετική απόκλιση, μοιάζουν να κινούνται προς μια κατεύθυνση. Αν το πικάπ πιάνει τις σωστές στροφές, αλλά υπάρχει μικροαστάθεια, τότε οι τελείες ή παύλες θα μοιάζουν να τρέμουν προς - πίσω. Οι ρύθμιση από τον χρήστη γίνεται γυρνώντας το ποτενσιόμετρο.
Αν η αστάθεια παραμένει, ή αν η ταχύτητα αποσυντονίζεται μόνη της, θα χρειαστεί να προχωρήσετε σε τυχόν αλλαγή του ιμάντα. Σε δεύτερη φάση ίσως πρέπει να προχωρήσετε και σε εσωτερικό ψεκασμό με "καθαριστικό επαφών με λιπαντικό" μέσα στο σασί των ποτενσιόμετρων (τα οποία έχουν πάντα ειδικές οπές για τον σκοπό αυτό), εφόσον φυσικά ξεβιδώσετε το πικάπ. Πολλά πικάπ, ειδικά της Technics, έχουν πέραν των δυο εξωτερικά ρυθμιζόμενων ποτενσιόμετρων (33 και 45 στροφές) και δύο εσωτερικά με τη μορφή βίδας ή δακτυλίου, τα οποία ρυθμίζουν επίσης την ταχύτητα. Αυτά τα δύο επιπλέον ποτενσιόμετρα καλιμπράρουν τα εξωτερικά, δηλαδή ορίζουν εάν τα εξωτερικά ποτενσιόμετρα θα δίνουν την σωστή ταχύτητα όταν είναι ρυθμισμένα στο μηδέν. 

Ρύθμιση βάρους του βραχίονα.

Κάθε κεφαλή πικάπ, λειτουργεί μέσα σε μια καθορισμένη κλίμακα ελάχιστου και ανώτατου βάρους. Κάποια φθηνά πικάπ έχουν μια μόνιμα ισορροπημένη κεφαλή, χωρίς δυνατότητα επέμβασης στο βάρος. Για τα υπόλοιπα κοινά πικάπ, θα χρειαστεί να ανατρέξετε στον κατασκευαστή για να βρείτε τις τεχνικές προδιαγραφές του εκάστοτε μοντέλου κεφαλής που έχετε στη συσκευή σας. Αν για κάποιο λόγο δεν μπορείτε να βρείτε τις σχετικές πληροφορίες, κάντε δοκιμές έχοντας υπόψιν σας τα ακόλουθα.
  • Βάρος κάτω του συνιστώμενου οδηγεί σε παραμόρφωση του ήχου και πηδήματα της βελόνας.
  • Βάρος πάνω του συνιστώμενου οδηγεί σε παραμόρφωση του ήχου και κίνδυνο να παραμορφωθεί η βελόνα, αλλά μια ελαφριά υπέρβαση μπορεί να βοηθήσει προσωρινά στην αναπαραγωγή ελαφρά φθαρμένων δίσκων που σε άλλη περίπτωση θα "πηδούσαν".
  • Οι κεφαλές που απευθύνονται σε μουσικόφιλους, συνήθως ζητούν βάρος 1-3 γραμμαρίων.
  • Οι κεφαλές που απευθύνονται σε dj, συνήθως ζητούν μεγαλύτερο βάρος, κοντά στα 5 γραμμάρια, προκειμένου να παίζουν τον δίσκο απρόσκοπτα χωρίς κίνδυνο να "πηδήξουν" στο αυλάκι.
  •  Υπάρχουν κεραμικές κεφαλές που είναι τοποθετημένες σε φθηνά πικάπ, σε βραχίονα με ψευδορύθμιση βάρους. Ο κατασκευαστής δεν αναφέρει πουθενά τη λέξη "γραμμάρια". Στις οδηγίες δε ζητήται να εξισορροπηθεί στον "αέρα" η κεφαλή, αλλά υπάρχει αντιθέτως ένα μαρκάρισμα στον άξονα του βραχίονα, για το που πρέπει να μπει αρχικά το βάρος στη ρύθμιση μηδέν. Η συσκευή αναπαράγει κανονικά τους δίσκους, με τη ρύθμιση βάρους μηδέν (ενίοτε ο κατασκευαστής ορίζει ως σωστό το 1), ενώ με τις ρυθμίσεις 1-2-3, απλά προσθέτει επιπρόσθετο βάρος. Τα πραγματικά γραμμάρια βάρους αποκρύπτονται από τον κατασκευαστή, και συνήθως είναι ανεπίτρεπτα καθώς μακροπρόθεσμα φθείρεται ο δίσκος.

Για τη ρύθμιση του βάρους κοινών κεφαλών ακολουθείστε τα ακόλουθα απλουστευμένα βήματα.
  1.  Βάλτε ένα δίσκο στο πλατό, καλύτερα όχι τον αγαπημένο σας.
  2. Για τη διευκόλυνσή σας, φροντίστε να μην κινείται το πλατό, κλείνοντας τον σχετικό διακόπτη. Αν το πλατό ενεργοποιείται με το κούνημα του βραχίονα, βγάλτε το από την πρίζα.
  3. Αν υπάρχει μηχανισμός antiskating (ένα περιστροφικό κομβίο κοντά στον βραχίονα), βάλτε τον στη ρύθμιση μηδέν. Αν ο μηχανισμός δουλεύει με βαρίδι (βλ. παρακάτω), αφήστε το βαρίδι ελεύθερο.
  4. Σηκώστε τον βραχίονα με το λεβιέ ανύψωσης (η κουμπί ανύψωσης).
  5. Γυρίστε το μεγάλο βάρος  του βραχίονα ώστε να τραβηχθεί προς τα πίσω.
  6. Χαμηλώστε τον βραχίονα με τον λεβιέ ανύψωσης και ελέγξτε αν η βελόνα ισορροπεί 1 με 2 χιλιοστά επάνω από τον δίσκο. Αν δεν συμβαίνει αυτό, αν δηλαδή η βελόνα ακουμπά τον δίσκο η αιωρείται πολύ ψηλά από αυτόν, ρυθμίστε το βάρος μέχρι να επιτύχετε την σωστή ισορροπία.
  7. Τώρα που η βελόνα ισορροπεί, σηκώστε τον βραχίονα ελαφρά με τον λεβιέ ή το σχετικό κουμπί, για να προχωρήσετε στο επόμενο βήμα.
  8. Τώρα για πρώτη φορά θα ασχοληθείτε με την ένδειξη βάρους. Ίσως να έχετε ήδη διαπιστώσει ότι η ένδειξη βάρους είναι ένας ανεξάρτητος δακτύλιος που συμπεριστρέφεται όταν εσείς περιστρέφατε το σώμα του βάρους του βραχίονα. Αυτός ο δακτύλιος όμως, μπορεί να κινηθεί ανεξάρτητα, χωρίς να συμπαρασύρει το βάρος. Τώρα που το βάρος έχει ήδη μπει στη θέση ισορροπίας, εσείς απλά περιστρέψτε τον δακτύλιο ώστε να δείχνει την ένδειξη 0.
  9. Τέλος, περιστρέψτε το βάρος (ΟΧΙ τον δακτύλιο) ώστε να συμπαρασύρει τον δακτύλιο, και να δείχνουν το βάρος που επιθυμείτε.
  10. Σε αυτό το σημείο, μπορείτε να ρυθμίσετε τον μηχανισμό antiskating.

Ρύθμιση μηχανισμού antiskating.

Χωρίς να μπούμε σε θεωρίες κινητικής φυσικής, όταν η βελόνα του πικάπ παίζει τον δίσκο και κινείται προς το κέντρο, ασκεί μεγαλύτερη πίεση στη μια από τις δύο πλευρές του εκάστοτε αυλακιού του δίσκου. Το γεγονός αυτό οδηγεί σε ανόμοια φθορά αλλά και σε μικρή ηχητική παραμόρφωση.  Η δουλειά του μηχανισμού antiskating, είναι να τραβά ελαφρά τον βραχίονα προς τα μέσα, ώστε να εξισορροπείται η προαναφερόμενη μονομερής πίεση. Υπάρχουν τρεις  βασικοί τύποι μηχανισμών.

Ο μηχανισμός με ελατήριο και ο μηχανισμός με μαγνήτη, είναι οι δύο πρώτοι τύποι, οι οποίοι ρυθμίζονται με ένα απλό περιστροφικό κουμπί το οποίο πρέπει να θέσετε σε ίδια κλίμακα με αυτή του βάρους του βραχίονα. Αν δηλαδή ο βραχίονας ασκεί βάρος 3 γραμμαρίων, βάλτε τον μηχανισμό antiskating στην ένδειξη 3.




Ο μηχανισμός με αιωρούμενο βάρος, έχει ένα εκρεμμές βαρίδι το οποίο κρέμεται από πετονιά (εάν επέζησε τις μεταφοράς) στο πίσω μέρος του βραχίονα. Δίπλα στη βάση του βραχίονα υπάρχει μια οδοντωτή προεξοχή με αριθμημένες εγκοπές. Πρέπει να περάσετε την πετονιά με το βαρίδι ώστε να ακουμπά (η πετονιά) ανάμεσα στην αντίστοιχα με το βάρος αριθμημένη εγκοπή.


Οι μηχανισμοί antiskating είναι ευαίσθητοι. Τα μοντέλα με ελατήριο αποσυντονίζονται με την πάροδο των δεκαετιών, ενώ τα μοντέλα με πετονιά και βαρίδι, είναι μεν αξιόπιστα αλλά και ευαίσθητα σε ζημιές κατά την μεταφορά. Ένας τρόπος για να ελέγξετε την λειτουργία του μηχανισμού είναι να ισορροπήσετε τον βραχίονα γυρνώντας το βάρος πίσω στη θέση μηδέν. Θα δείτε ότι όταν βραχίονας αιωρείται ελεύθερα, υπάρχει μια δύναμη που τον τραβά προς το κέντρο του πλατό.

Η ρύθμιση της κεφαλής (υπό κατασκευή).


Ο καθαρισμός του πλατό και της βελόνας. 

Κάθε φορά που ένας σκονισμένος δίσκος ακουμπά το πικάπ, μεταφέρει την σκόνη του στο πλατό και τη βελόνα, και από το πλατό μετά η σκόνη μεταδίδεται σε άλλους δίσκους. Με την πάροδο του χρόνου η βελόνα σωρεύει αόρατη σκόνη που πετροποιείται και επηρεάζει τον ήχο.
Το χαλάκι πλατό - εάν είναι ελαστικό - μπορεί να καθαριστεί με τον ίδιο τρόπο που καθαρίζονται οι δίσκοι, δηλαδή θέτοντάς το σε περιστροφή και ακουμπώντας σταθερά και κάθετα την μαλακή βούρτσα καθαρισμών δίσκου. Για τα τσόχινα και κάθε είδους μαλακά χαλάκια, ισχύει και το κλασικό οικιακό "τίναγμα". Προσοχή σε φτερωτά καθαριστικά τύπου swiffer. Αν και κάνουν εξαιρετική δουλειά στην ευρύτερη επιφάνεια του πικάπ, έχουν μια τάση να δολοφονούν τις βελόνες, ξεκολλώντας τες από τη βάση τους.
Για το καπάκι του πικάπ, έχετε υπόψιν ότι μερικά καθαριστικά έχουν την τάση με την πάροδο του χρόνου να θαμπώνουν το πλεξιγκλάς.
Για τη βελόνα του δίσκου, υπάρχουν ειδικά κιτ υγρού η ξηρού καθαρισμού. Υπάρχουν όμως και δυο πιο άπλες λύσεις:
  • Προμηθευτείτε ένα μαλακό πινέλο, πχ ζωγραφικής, κόψτε το σε ένα πρακτικό μήκος, και χρησιμοποιήστε το για να καθαρίσετε την βελόνα από κάτω (από πίσω προς τα μπροστά) ώστε να αφαιρέσετε συγκεντρώσεις από χνούδια.
  
  • Προμηθευτείτε ένα "μαγικό σφουγγάρι" (eraser sponge ή magic sponge κτλ). Το προϊόν αυτό είναι συνθετικό και αποτελείται από μικροίνες που δεν είναι ορατές στο γυμνό μάτι. Μοιάζει με μαλακό σφουγγάρι, αλλά κατά βάση είναι ένα υπερμαλακό γυαλόχαρτο. Κοστίζει όσο ένα καλό σφουγγάρι και διαρκεί για πάντα. Κόψτε μια φέτα πάχους ενός εκατοστού (ή όσο χρειάζεται) και τοποθετείστε την επάνω στο απενεργοποιημένο πλατό ή όπου βολεύει στο πικάπ. Το πλατό ΔΕΝ πρέπει να κινείται. Σηκώστε την βελόνα με τον μηχανισμό ανύψωσης του βραχίονα, και περιστρέψτε το πλατό ώστε το σφουγγάρι να έρθει από κάτω ή βάλτε το εσείς από κάτω προσεκτικά. Αφήστε τον βραχίονα να κατέβει απαλά, ώστε η βελόνα να βουλιάξει 2-3 φορές στο ιδικό σφουγγάρι. Η βελόνα είναι πλέον καθαρή. Η παραπάνω μέθοδος δεν λειτουργεί με απλό σφουγγάρι.

7. Συμβουλές για αγορά μεταχειρισμένων δίσκων

33άρια ή 45άρια;

Για μένα αποτέλεσε εξαρχής ζήτημα το αν θα "εμπλακώ" σε συλλογή 45αριών. Το πρόβλημα με τα 45αρια είναι, ότι επειδή ήταν μικρά και δεν λύγιζαν, τα μεταχειρίζονταν όλοι πολύ σκληρά, σπάνια τα έβαζαν σε θήκη, τα έπιαναν με γυμνά χέρια, τα πέταγαν το ένα πάνω στο άλλο, και τα έπαιζαν σε φορητά πικάπ με κακές κεφαλές και βελόνες. Στο τέλος πιάνανε τόση σκόνη και τόσες γρατσουνιές, που δεν μπορείς να τα ακούσεις πια χωρίς πονοκέφαλο. Στα καταστήματα υπάρχουν προφανώς 45άρια σε θήκες και σε πολύ καλή κατάσταση, αλλά αυτά που μου έχουν δοθεί είναι συνήθως σε απελπιστική κατάσταση. Για μένα μέρος της μαγείας του βινυλίου είναι η απρόσκοπτη ακρόαση, τουλάχιστον της μιας πλευράς του δίσκου, σαν μια μικρή συναυλία. Το 45άρι όχι μόνο δεν προσφέρει αυτή τη δυνατότητα, αλλά συχνά είναι τόσο κακομεταχειρισμένο που μειώνει την μουσική απόλαυση. Πολλά από τα δισκάκια μου, περιέχουν τραγούδια που τα έχω και σε δίσκο lp 33 στροφών. Σε όλες τις περιπτώσεις ο 45άρι ήταν γεμάτο γρατσουνιές και θόρυβο, ενώ στο δίσκο lp το τραγούδι διασώζεται με ελάχιστες απώλειες. Παρόλα αυτά, τα 45άρια έχουν μια ειδική μαγεία όταν στοιβάζονται σε εκφορτωτή δίσκων 45 στροφών...


Ας ξεκινήσουμε τώρα τα ψώνια...

Κατ' αρχήν, υπάρχουν σχεδόν σε κάθε στεγασμένο ή υπαίθριο παλαιοπωλείο δίσκοι σε κάποια γωνιά και ειδικά στα παλαιοβιβλιοπωλεία. Εκεί εξαρτάται από την "φουρνιά", ποιον είχαν δηλαδή ιδιοκτήτη, το αν θα είναι καλοί η όχι. Συνήθως οι έμποροι προσπαθούν να τους πουλήσουν όχι λιγότερο από 2 ευρώ τον ένα, αλλά η τιμή ισορροπεί σε 10 ευρώ τη δεκάδα. Στα σύνορα μεταξύ Ψυρρή και Μοναστηρακίου επί της Λεωκορίου 6-8, υπάρχει το μικρό μαγαζάκι του Ματσούκα. Ανάμεσα σε παλιά σκονισμένα στερεοφωνικά και ραδιόφωνα-αντίκες, υπάρχουν αρκετά διαμάντια από την ελληνική και ξένη μουσική, όλων των προηγούμενων δεκαετιών. Ομοίως επί της Ερμού βρίσκονται πλανόδιοι που πωλούν μεταξύ άλλων και βινύλια, σχετικά ηλιοκαμένα.

Γενικά πρέπει να αποφεύγουμε να αγοράσουμε οτιδήποτε το βλέπει η μπορεί να το είδε ήλιος γιατί πιθανόν να είναι ο δίσκος σκεβρωμένος (έως και λιωμένος σαν ρολόι του Νταλί), ειδικά από τα υπαίθρια παλαιοπωλεία στην Ηφαίστου (στην πλατεία Αβησσυνίας με τα έπιπλα) και στην Ερμού, με εξαίρεση τους σκιασμένους δρόμους.

Προτού αγοράσουμε, ελέγχουμε πάντα τον δίσκο για βαθιές εγκάρσιες γρατσουνιές. Πολλοί δίσκοι είναι γεμάτοι ελαφρές και πυκνές γρατσουνιές που δεν επηρεάζουν την αναπαραγωγή, ενώ άλλοι γυαλίζουν σαν καινούργιοι, αλλά έχουν αυτή την μία βαθιά γρατζουνιά που καθιστά αδύνατη την αναπαραγωγή. Ο κανόνας που ακολουθώ προσωπικά είναι να μην απογοητεύομαι από γρατσουνιές που φαίνονται μόνο υπό μια γωνία του φωτός καθώς είναι κατά πάσα πιθανότητα επιφανειακές, αλλά να αποφεύγω δίσκους που κάποια εκ των αμυχών φαίνεται από όλες τις οπτικές γωνίες. Επίσης, παχιές εκδορές (σαν τρίψιμο μιας γομολάστιχας) είναι κατά κανόνα επιφανειακές και δεν ακούγονται, σε αντίθεση με τις λεπτές και βαθιές (σαν χαρακιά μαχαιριού).

Πέρα από τον έλεγχο στην επιφάνεια του δίσκου, διαβάζουμε την ετικέτα και επαληθεύουμε πάντα ότι ο δίσκος είναι πραγματικά αυτός του εξώφυλλου. Γενικά ένας κανόνας που σχεδόν πάντα ισχύει είναι ότι ένα καλό εξώφυλλο ενδέχεται να εμπεριέχει και έναν καλύτερα προσεγμένο δίσκο. Αν βρούμε ένα δίσκο εις διπλούν (συχνά συμβαίνει αυτό σε δισκοπωλεία που βγάζουν όλο το ράφι ενός καλλιτέχνη στις κούτες προσφορών), μπορούμε διακριτικά να επιλέξουμε το καλύτερο δυνατό εξώφυλλο με έναν δίσκο σε καλύτερη κατάσταση και να τα "ζευγαρώσουμε".

Μια καλή ιδέα είναι να εντοπίσουμε τυχόν μυρωδιά τσιγάρου στο εξώφυλλο των δίσκων. Τα χάρτινα εξώφυλλα, σε σπίτια μανιωδών καπνιστών, λειτουργούν σαν σφουγγάρια που απορροφούν όλη τη δυσωδία της νικοτίνης. Όσο και να τα αερίσουμε, το γεγονός ότι πάλι θα μπουν σε ένα ράφι σε κάθετη θέση, διατηρεί την μυρωδιά αυτή και στο δικό μας σπίτι, και φυσικά μας επιφυλάσσεται μια κακή υποδοχή όποτε πάμε να τραβήξουμε το δίσκο από το ράφι. Βέβαια και το ίδιο το βινύλιο  υπάρχει πιθανότητα να έχει αποκτήσει έντονο επιφανειακό θόρυβο κατά την αναπαραγωγή από τον καπνό που έχει κολλήσει στην επιφάνεια. Το γεγονός αυτό είναι έντονο σε δίσκους που ξεχάστηκαν επάνω στο πλατό, σε σπίτι καπνιστών, με την εντύπωση ότι θα τους προστατεύει από τη σκόνη το καπάκι του πικάπ. Συνήθως η επάνω πλευρά του δίσκου, επηρεάζεται ηχητικά, ενώ η από κάτω προστατεύεται. Εδώ, το πλύσιμο είναι απαραίτητο, και ενδεχομένως να χρειαστεί και αρκετό μούλιασμα και απαλό τρίψιμο.

Όταν με το καλό γυρίσουμε σπίτι, δεν ακουμπάμε την βελόνα στον δίσκο αν δεν τον ξεσκονίσουμε καλά και δεν εξετάσουμε πάλι την επιφάνεια για χαρακιές ή τρύπες (ναι τρύπες) που μπορεί να μας διέφυγαν και που θα κατέστρεφαν την βελόνα του πικάπ. Μου έχει τύχει εις διπλούν να είναι ο δίσκος κυριολεκτικά διαμπερής. O λόγος που συχνά κάνουμε τέτοιες βεβιασμένες αγορές, είναι ότι όσο πιο φθηνός ο δίσκος, τόσο μεγαλύτερη η εγγύτητά του με το έδαφος. Με πιο απλά λόγια, βάζουν τους πιο ταλαιπωρημένους δίσκους σε κούτες που ακουμπούν στο πάτωμα/πεζοδρόμιο, με αποτέλεσμα να μην μπορείς να τους ελέγξεις όπως θα έπρεπε και να τους αγοράζεις με την ελπίδα ότι θα είναι καλοί.


8. Δισκοπωλεία

Από καταστήματα, μια καλή λύση είναι ο "Ζαχαρίας" κοντά στον Ησαπ μέσα σε μια στοά στην Ηφαίστου 20 (έχει ένα ισόγειο κατάστημα και έτερο υπόγειο), κατηφορίζοντας την δεξιά. Έχει επί της Ηφαίστου μια μικρή ταμπέλα που εύκολα σου ξεφεύγει αλλά ούτως οι άλλως δυο στοές υπάρχουν μόνο στον δρόμο αυτό. Εκεί θα βρει κανείς δίσκους από 1 έως +++ ευρώ. Έξω σε κούτες έχει δίσκους των 1 ευρώ, αλλά απαιτούν έλεγχο (κάποιοι έχουν μέτριες γρατσουνιές και κάποιοι είναι σκεβρωμένοι) και τα εσώφυλλα είναι συνήθως άθλια οπότε θα χρειαστεί η αγορά καινούργιων τα οποία πουλάνε προς 50 λεπτά. Έχω βρει και αριστουργήματα παραπεταμένα εκεί, εναλλακτικά βρίσκει κανείς μέσα στο μαγαζί την προθήκη των πέντε δίσκων έναντι δέκα ευρώ που είναι σε καλύτερη κατάσταση και με καλύτερα εξώφυλλα/εσώφυλλα και αποτελούν (την στιγμή που γράφεται αυτό το κείμενο) μια πιο ασφαλή αγορά. Στο ίδιο δισκοπωλείο υπάρχουν αλφαβητικά και διάφοροι δίσκοι από πέντε ως +++++ ευρώ. Η βασική ιδέα είναι οτι αν πας να αναζητήσεις δίσκο ανά καλλιτέχνη, τότε θα πληρώσεις γύρω στα 7-8 ευρώ τουλάχιστον, ενώ αν ψάξεις στις προσφορές χωρίς συγκεκριμένο καλλιτεχνικό κριτήριο, τότε απλά ακολουθείς την τύχη σου. Φυσικά οι δίσκοι στις προσφορές στις κούτες θα χρειαστούν ένα καλό ξεσκόνισμα και ίσως ένα πλύσιμο στο σπίτι για να συνέλθουν, οι των δυο ευρώ (εντός του καταστήματος) συνήθως είναι σε αποδεκτή κατάσταση ενώ αυτοί που πωλούνται πάνω από 5 ευρώ είναι πιο καθαροί και χρειάζονται συνήθως ένα απλό ξεσκόνισμα.

Στην Ηφαίστου 22 στο υπόγειο υπάρχει το δισκοπωλείο 7+7 το οποίο δεν έχω επισκεφτεί. Δίνει μια μικρή έμφαση στο κλασικό ροκ, το metal και το ελληνικό τραγούδι αλλά φέρνει και «μαύρα» (soul, funk). Οι τιμές του έχω ακούσει οτι ξεκινούν από 1 ευρώ, αλλά ορισμένα συλλεκτικά κομμάτια φτάνουν τα 300€ όπως π.χ. το box set των Slayer ή η πρώτη έκδοση του ‘Δύο Μικρά Γαλάζια Άλογα’ του Γιώργου Ρωμανού.

Πιο κάτω στην Ηφαίστου 24, πάλι στα δεξιά υπάρχει ένα ανοιχτό δρομάκι που στεγάζει δύο δισκοπωλεία, εκ των οποίων το ένα λέγεται Mr Vinylios και είναι απλωμένο και στις δυο πλευρές του δρόμου. Τελευταία φορά είχα πάει πριν δυο χρόνια είχε πολύ metal δίσκους και δεν είχε τότε ειδικές προσφορές, αλλά σίγουρα θα έχει τώρα αφού όλοι κάνουν λόγω ανταγωνισμού. Έχουν και διαδικτυακό κατάστημα στο ebay, με αρκετά italo και 45άρια, αλλά με υψηλές τιμές και ασύμφορα μεταφορικά. Προτείνω την χρήση του διαδικτυακού καταστήματος για έλεγχο τίτλων και την αγορά από το φυσικό κατάστημα χωρίς μεταφορικά.

Επίσης, (ενδεχομένως στην Ηφαίστου 26Α) πάλι στα δεξιά σε στοά, υπάρχει ένα μικρό δισκοπωλείο (ενδεχομένως το ROCKA ROLLA) το οποίο πωλούσε 6 δίσκους έναντι δέκα ευρώ (αρκετά ταλαιπωρημένους), και πέραν της συλλογής των ακριβότερων και σε καλύτερη κατάσταση δίσκων (με πολλούς στα 3 -4 ευρώ έκαστος) έχουν από ότι μου είπαν μεγάλη συλλογή δίσκων κλασικής σε πολύ καλή κατάσταση με ένα ευρώ έκαστος.

To Shiva Records με σκληρό ήχο και metal μουσική ήταν επίσης στο Μοναστηράκι, νομίζω δίπλα στον Mr Vinylios αλλά μετακόμισε πιο κεντρικά, στην οδό Νικηταρά 6.

Σημειώστε επίσης τα ακόλουθα, αλλά ελέγξτε αν εξακολουθούν να λειτουργούν πριν τα επισκεφτείτε:
Kasseta Records, Σοφοκλέους 5, Πλ. Κοτζιά,
Τζίνα, Πανεπιστημίου 52,
Zulu Records, Κωλέττη 33, Εξάρχεια, για ηλεκτρονική μουσική, πειραματικά αλλά και hip hop, techno και dubstep
Metal Era, Εμμανουήλ Μπενάκη 17,
Sirens Records, Νικηταρά 14, ομοίως για metal
Nuclear Βlast, Τζώρτζ 20-22,
Darkcell Records, Θεμιστοκλέους 84
Βowel of Noise Records, Τζωρτζ 6, στοά Μπακαλά, πλατεία Κάνιγγος
Vinyl City, Ιπποκράτους 131
Rock n’ Roll Circus, Σίνα 21


9. Καθαρισμός δίσκων στο σπίτι


Ωραία λοιπόν, αγοράσαμε δίσκους, τους ξεσκονίσαμε, ελέγξαμε ότι δεν έχουν κάποια οφθαλμοφανή ανωμαλία στην επιφάνειά τους, τους βάλαμε στο πικάπ και παίζουν σαν να τους έχουν τρίψει με γυαλόχαρτο.  
Τι κάνουμε τότε;
Κάπου εδώ ο αρχάριος χρήστης ψάχνει και βρίσκει οδηγίες στο διαδίκτυο, ειδικές κατασκευές, ειδικά σαμπουάν, ειδικά καθαριστικά, φορητά πλυντήρια, και ειδικά πλυντήρια που κοστίζουν όσο ένα αυτοκίνητο. Η άποψή μου είναι, ότι όλα αυτά έχουν μια κάποια βάση για τον συλλέκτη σπάνιων δίσκων, με πικάπ πανάκριβα, ενισχυτές πανάκριβους, και δυνητικά μια πρόθεση να διασώσει τους δίσκους για το απώτερο μέλλον.

Αν όμως έχουμε αγοράσει το δίσκο με ένα ευρώ από το Μοναστηράκι, θα ήταν πιο λογικό να τον αντιμετωπίσουμε σαν κάτι ήδη κατεστραμμένο που προσπαθούμε να βελτιώσουμε.

Αφήνουμε λοιπόν στην άκρη τα εξωτικά υλικά και παίρνουμε μια λεκάνη που να χωρά ένα δίσκο, ρίχνουμε μέσα χλιαρό απιονισμένο νερό (όχι καυτό, γιατί θα σκεβρώσει ο δίσκος), μερικές στάλες απορρυπαντικό πιάτων και ένα καπάκι καθαρό οινόπνευμα. Το σωστό είναι να καθαρίσουμε τον δίσκο περιμετρικά χωρίς να βρέχουμε την ετικέτα και να τον καθαρίσουμε με απαλό σφουγγάρι με κυκλικές κινήσεις.

Θα ομολογήσω όμως την αμαρτία μου. Η παραπάνω βασική τεχνική απαιτεί ένα τρίτο χέρι, αυτό που κρατά το μπιτόνι με το απιονισμένο νερό για το ξέπλυμα. Δεν θέλει και πολύ να κάνουμε ζημιά, να γδάρουμε το δίσκο ή να χύσουμε με μιας όλο το νερό. Γι αυτό και συμβιβάστηκα με μια μέθοδο καθαρισμού που θα σήκωνε την τρίχα των "ειδικών" αλλά με έχει βολέψει πολύ. Ρίχνω τους δίσκους μέσα στην λεκάνη με χλιαρό νερό της βρύσης, με μπόλικο απορρυπαντικό πιάτων, λίγο οινόπνευμα και προαιρετικά μερικές στάλες στιλβωτικού υγρού πλυντηρίων πιάτων (βοηθά στην απομάκρυνση των λεκέδων από τα άλατα του νερού βρύσης). Αν οι δίσκοι είναι 3-4, για να κερδίσω χρόνο τους βάζω μέσα όλους μαζί, αλλά βάζω ανάμεσά τους μαλακά σφουγγάρια για να μην ακουμπούν μεταξύ τους και να κυλά το νερό ελεύθερα. Αφού μουλιάσουν για 10 λεπτά τουλάχιστον, τους βγάζω και τους ακουμπώ σε μια απλωμένη πετσέτα στον πάγκο της κουζίνας. Παίρνω ένα μαλακό σφουγγάρι και τρίβω κυκλικά την κάθε πλευρά με επιπλέον υγρό πιάτων χωρίς να αγγίζω την ετικέτα γιατί έχει μουλιάσει και είναι πλέον ευαίσθητη. Επαναλαμβάνω 2-3 λεπτά για κάθε πλευρά, τους ξαναβάζω στη λεκάνη άλλα 5-10 λεπτά, επαναλαμβάνω το τρίψιμο, ξεβγάζω με απλό νερό, και τους καθαρίζω κυκλικά με μια πετσέτα (που δεν μαδάει), προσέχοντας ειδικά στην ετικέτα να μην ασκώ δύναμη. Η ετικέτα συνήθως δείχνει μουλιασμένη και αποχρωματισμένη αλλά μόλις στεγνώσει επανέρχεται σε μια φυσιολογική όψη με μια πολύ ελαφριά θαμπάδα.

Αμέσως μόλις στεγνώσει επιφανειακά ο δίσκος, τον βάζω στο πικάπ, βάζοντας μια παλιότερη βελόνα και στην πρώτη αναπαραγωγή είναι πιθανό να σωρευτεί στη βελόνα μεγάλη ποσότητα εσωτερικής υγροποιημένης σκόνης που βγαίνει από τα αυλάκια. Μετά από ένα καθάρισμα (και ενδεχομένως μια αναπαραγωγή με την παλιά βελόνα), όλοι οι ταλαιπωρημένοι δίσκοι ακούγονται πιο καθαρά. Ένα 20% παίζει πλέον πολύ καλά, ένα 40% παίζει αισθητά βελτιωμένα και ένα 40% παίζει ελάχιστα καλύτερα. Εξαρτάται πάντα από το αν το πρόβλημα του δίσκου ήταν θέμα καθαριότητας ή αν τον είχε δολοφονήσει εν ψυχρώ μια φθαρμένη βελόνα.

Προσοχή! Φυσικά η παραπάνω "τεμπελοτεχνική" είναι βίαιη για το δίσκο και δεν θα έβρισκε σύμφωνο κανένα σοβαρό συλλέκτη, αλλά επίσης κανένας σοβαρός συλλέκτης δεν θα είχε να ασχοληθεί με δίσκους που έχουν επάνω ξέρη σάλτσα από το 1980, οπότε ας κάνουμε μια μικρή εκεχειρία. Φυσικά αν έχετε την παραμικρή υποψία ότι ο δίσκος μπορεί να είναι πραγματικά συλλεκτικός, τότε περιοριστείτε απλά σε ένα ξεσκόνισμα.



10. Οργάνωση και αποθήκευση

ΕικόναΚαθώς η συλλογή σας θα μεγαλώνει, θα αντιμετωπίσετε και το κλασικό πρόβλημα της αποθήκευσης βινυλίου. Φυσικά είναι απαραίτητο οι δίσκοι να στοιβάζονται κάθετα και όχι οριζόντια και μακριά από καλοριφέρ και άλλες πηγές θερμότητας. Μια καλή και φθηνή λύση είναι η ραφιέρα του ΙΚΕΑ της πρώην σειράς Expedit και νυν Kallax. Κατά τύχη, το έπιπλο αυτό έχει ακριβώς τις κατάλληλες διαστάσεις για να φιλοξενεί συλλογή δίσκων, χωρίς να εξέχουν, λες και πραγματικά έχει σχεδιαστεί γι αυτό. Το ΙΚΕΑ ανακοίνωσε πως θα διέκοπτε την σειρά Expedit προκαλώντας αναταραχή στους συλλέκτες βινυλίου, αλλά όπως αποδείχθηκε στη συνέχεια η νέα σειρά Kallax έχει ακριβώς ίδιες διαστάσεις και σχεδιασμό, κάνοντας μόνο μια οικονομία στο πάχος του ξύλου περιμετρικά. Νομίζω ότι η τιμή είναι εξαιρετική (από 29.90 ευρώ για το τετραθέσιο σε χρώμα σημύδας) και αποτελούν μια καλή λύση για κάθε συλλέκτη.


Εικόνα
Για να χαρείτε τη συλλογή σας, βάλτε τους δίσκους αλφαβητικά ανά ελληνικό και ξένο ρεπερτόριο. Αν οι δίσκοι είναι λίγοι, δεν χρειάζεται να μπουν με απόλυτη σειρά, αρκεί να τους ομαδοποιήσετε κατά γράμμα και να τους βάλετε με τέτοιο τρόπο ώστε να διαβάζονται οι ράχες τους προς τη ίδια κατεύθυνση. Δεν χρειάζεται να αγοράσετε διαχωριστικά χαρτόνια, απλά στον πρώτο δίσκο κάθε γράμματος, κολλήστε ένα αυτοκόλλητο σελιδοδείκτη Postit όπου επάνω του θα έχετε γράψει το κάθε γράμμα. Χρησιμοποιήστε πλαστικό σελιδοδείκτη καθώς οι χάρτινοι σχίζονται και λυγίζουν. Μπορείτε και να αγοράσετε αυτοκόλλητη γραμματοσειρά και να την κολλήσετε επάνω στους σελιδοδείκτες, ή να γράψετε με απλό μαρκαδόρο. Αν σε κάποιο γράμμα οι δίσκοι είναι λίγοι, βάλτε τους σελιδοδείκτες ανισοϋψώς για να μπορούν να διαβαστούν εύκολα χωρίς να κρύβει ο ένας τον άλλον.




To be updated!

Δεν υπάρχουν σχόλια:

Δημοσίευση σχολίου